Παν-όραμα

Όλοι έχουμε όραμα. Τώρα όμως έρχεται η στιγμή που μπορείς να το αγγίξεις..

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μεσημέρι

ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Μεσημερι ηταν και τα ματια σου κοιτουσαν τη φιγουρα ενος παιδιου.Κατι του λειπε.Ισως ηταν σκια που εξηλθε απ'το σωμα του σαμπως τα λογια να χαν χασει την αξια και οι σκεψεις να ποθουσαν τον κοσμο ολο.

Ετσι ενιωθες και ποναγες στη μνημη αυτη που αναδιπλωνοταν κοιταζοντας τουτο το μικρο παιδι.Δακρυζες οχι για αυτο αλλα για σενα.Το παιδι σε κοιταξε μα σε ειδε ευτυχισμενο γιατι τα δακρυα σαν σκονη εφευγαν με το φυσημα του αερα.

Απομακρυνθηκες χωρις να το ξεχασεις.Ειδες τον πονο του και τον δικο σου.Ειδες ενα κενο που ευχοταν να δει σκοταδι.
Μα,πως να το δει?Ηταν ακομη μεσημερι...