Κατέβηκες αθόρυβα τις σκάλες για να μην με ξυπνήσεις
Φόρεσες το γνωστό σου μαύρο παλτό και κατευθύνθηκες προς την πόρτα
Έφυγες
Και ο ουρανός έξω ήταν ξάστερος,μα παράξενος
Δεν σου χαμογελούσε..
Η πρόθεση σου δεν ήταν να μην με ξυπνήσεις, αλλά να πεις ψέματα
Τα λάθη δεν αναγνωρίζονται εύκολα, περνούν στη λήθη
Κι όμως με τα χρόνια θα δεις
Θα ξαναέρθουν, θα θυμηθείς
Θα μετανοιώσεις
Τότε θα ναι αργά και ο ουρανός θα έχει γεμίσει και πάλι άστρα..
Και πάλι μην φοβηθείς τίποτα
Δεν θα μπορέσεις να ησυχάσεις τα κύμματα τα πελώρια
Ούτε το σκοτάδι
Αλλα μπορείς να συνεχίσεις το ταξίδι
Απλώς αυτή τη φορά θα είσαι...μόνος.
Φαύλη Νύξ