Παν-όραμα
Όλοι έχουμε όραμα. Τώρα όμως έρχεται η στιγμή που μπορείς να το αγγίξεις..
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Γιατί γράφουμε..
Η συγγραφή λοιπόν είναι ένας τρόπος αναβίωσης των συναισθημάτων,των εμπειριών μας,των γεγονότων είτε του παρελθόντος,του παρόντος και του μέλλοντος.Γράφουμε για να μην ξεχάσουμε...γράφουμε για να ζήσουμε τον εαυτό μας στην ύψιστη στιγμή του.Γιατί όταν συναντάς το όνειρο που σου προσφέρει η λογοτεχνία,θες και να το ζεις κάθε στιγμή.Θες να ξέρεις πως είσαι τυχερός που ανακάλυψες το μεγαλείο,σε αντίθεση με κάποιους άλλους αφελείς,που αυτό το θεωρούν μια μελοδραματική άσκοπη ασχολία..επειδή δεν το έχουν βιώσει..επειδή δεν προσπάθησαν να το βιώσουν.Όταν πονάς γράφεις,και όταν γελάς.Αρκεί να υπάρχει ερέθισμα.Έμπνευση.Έμπνευση μπορεί να είναι οτιδήποτε.Για μένα είναι τα πάντα.Ό,τι σε συγκινεί.Ένας άνθρωπος,ένα τοπίο,ένα συμβάν κτλ.Μόλις τελειώσεις το γραπτό σου νοιώθεις πως οι σκέψεις σου πήραν σάρκα και οστά..απέκτησαν υπόσταση.Και τελειοποιείσαι.Ναι,αυτό γίνεται.Ολοκληρώνεται μια πτυχή μέσα σου.Αποκτάς δύναμη και συνεχίζεις να πολεμάς στη ζωή,να αισθάνεσαι.Η συγγραφή δεν είναι κάτι ατομικό,αλλά συλλογικό.Γράφεις ίσως μόνος σου,ίσως και μόνο για σένα μερικές φορές,αλλά προσφέρεις στους άλλους.Δίνεις τη δύναμη των σκέψεών σου,των στόχων σου και μεταδίδεις την πίστη σου.Συνεχίστε να γράφετε λοιπόν και να διαβάζετε.Έχετε πολλά να κερδίσετε.Μικροί και μεγάλοι...
Με εκτίμηση,
Φαύλη Νύξ
Επιστημονικά Βιβλία
- Στο βιβλίο του...
2.
«Οι λογοτεχνίες αλληλοερωτεύονται»
Paul Valéry
Με το βιβλίο της «Συγκριτική Φιλολογία. Από τη θεωρία στην πράξη», η Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού, ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών προσφέρει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και επιστημονικά τεκμηριωμένη θεώρηση της εγχώριας λογοτεχνίας υπό το πρίσμα της Συγκριτικής Φιλολογίας.
Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στον τόμο οριοθετούν κατ' αρχάς το πεδίο έρευνας του κλάδου και διευκρινίζουν τους σκοπούς και τις επιστημολογικές και μεθοδολογικές προϋποθέσεις του. Στη συνέχεια, εξετάζουν τη νεοελληνική λογοτεχνία, γενικά, από την οπτική γωνία της Συγκριτικής Φιλολογίας και παρέχουν δείγματα της μεθόδου σύμφωνα με την οποία είναι σκόπιμο να γίνονται οι συγκρίσεις με την αρχαία ελληνική γραμματεία. Η συγγραφέας πραγματοποιεί συγκρίσεις ανάμεσα σε νεοέλληνες και ξένους ομοτέχνους τους (π.χ. Παπαδιαμάντης, Μοπασάν και Τσέχοφ ή Καβάφης και γαλλικός Παρνασσισμός) και στα τελευταία κεφάλαια δείχνει τις δυνατότητες και τα όρια σύγκρισης της ποίησης με τη μουσική ή της αφηγηματικής μυθοπλασίας, και ειδικά της νατουραλιστικής, με τη ζωγραφική.