Επιστημονικά Βιβλία

1. Στο βιβλίο του...

... «Πώς πουλάνε την αρρώστια», ο Αλαν Κάσελς του Πανεπιστηµίου της Βικτόριας έχει εξηγήσει πώς πλουτίζει σήµερα η φαρµακευτική βιοµηχανία. Αφού εξάντλησε τα όρια της αγοράς των αρρώστων, έχει στραφεί πια στους υγιείς για να διατηρήσει την κερδοφορία της. Το είχε πει και ο Χένρι Γκάντσντεν, διευθυντής της Μerck, µιας από τις µεγαλύτερες φαρµακευτικές εταιρείες του κόσµου, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Φόρτσουν», λίγο πριν βγει στη σύνταξη, πριν από 30 χρόνια. Είχε εκφράσει τη λύπη του που η φαρµακευτική αγορά απευθυνόταν κυρίως στους αρρώστους. Και είχε πει πως το όνειρό του ήταν πάντα η παρασκευή φαρµάκων που να απευθύνονται στους υγιείς. Επειδή τότε η εταιρεία του θα µπορούσε να πουλάει σε όλους.


2.

«Οι λογοτεχνίες αλληλοερωτεύονται»

Paul Valéry

Η φράση αυτή του Paul Valéry αποδίδει με ποιητικό τρόπο την έννοια της Συγκριτικής Φιλολογίας. Στόχοι της συγκεκριμένης επιστήμης είναι η θεώρηση μιας εθνικής λογοτεχνίας από σκοπιά που υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα και η σύγκρισή της με μια άλλη ξένη λογοτεχνία, ενώ στο πεδίο έρευνάς της συμπεριλαμβάνονται και οι συγκρίσεις με άλλες τέχνες (μουσική, ζωγραφική κ.ά.) ή με άλλους τομείς της πνευματικής δραστηριότητας (φιλοσοφία, πολιτική, θρησκεία κ.ά.).

Με το βιβλίο της «Συγκριτική Φιλολογία. Από τη θεωρία στην πράξη», η Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού, ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών προσφέρει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και επιστημονικά τεκμηριωμένη θεώρηση της εγχώριας λογοτεχνίας υπό το πρίσμα της Συγκριτικής Φιλολογίας.

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στον τόμο οριοθετούν κατ' αρχάς το πεδίο έρευνας του κλάδου και διευκρινίζουν τους σκοπούς και τις επιστημολογικές και μεθοδολογικές προϋποθέσεις του. Στη συνέχεια, εξετάζουν τη νεοελληνική λογοτεχνία, γενικά, από την οπτική γωνία της Συγκριτικής Φιλολογίας και παρέχουν δείγματα της μεθόδου σύμφωνα με την οποία είναι σκόπιμο να γίνονται οι συγκρίσεις με την αρχαία ελληνική γραμματεία. Η συγγραφέας πραγματοποιεί συγκρίσεις ανάμεσα σε νεοέλληνες και ξένους ομοτέχνους τους (π.χ. Παπαδιαμάντης, Μοπασάν και Τσέχοφ ή Καβάφης και γαλλικός Παρνασσισμός) και στα τελευταία κεφάλαια δείχνει τις δυνατότητες και τα όρια σύγκρισης της ποίησης με τη μουσική ή της αφηγηματικής μυθοπλασίας, και ειδικά της νατουραλιστικής, με τη ζωγραφική.