Παν-όραμα

Όλοι έχουμε όραμα. Τώρα όμως έρχεται η στιγμή που μπορείς να το αγγίξεις..

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Όπως παλιά




Παλιά κάναμε πολλά πράγματα μαζί.Ονειρευόμασταν μαζί,ζούσαμε στιγμές,βρίσκαμε κατάλυμα στο ίδιο μέρος και παίζαμε ατελείωτες ώρες.Όλοι μου λένε πως δεν μπορείς να διώξεις από πάνω σου το εφήμερο.Γεννηθήκαμε εφήμεροι,αφού κάποια στιγμή θα πεθάνουμε,έτσι λοιπόν ζούμε και εφήμερες καταστάσεις.Μόνο η οικογένεια μένει ίδια και αυτό επειδή ίσως δεν το επιλέξαμε εμείς.Μερικές φορές είναι πολύ εύκολο να το δεχτείς αυτό το σκληρό παραμύθι,αλλά δεν νομίζω πως είναι αλήθεια.Δεν έχεις νοιώσει ποτέ δηλαδή ότι δένεσαι τόσο με έναν άνθρωπο,που ειλικρινά δεν πιστεύεις πως θα υπάρξει τέλος;Και όταν λέω τέλος δεν εννοώ τον σκοπό.Το τέλος(=σκοπός) είναι ίσως ό,τι πιό όμορφο υπάρχει στη φύση,είναι η ολοκλήρωση και αυτή πάντοτε πρέπει να επιτυγχάνεται.Δεν έχεις νοιώσει όμως πως-να το θέσω καλύτερα-αγαπάς τόσο πολύ κάποιον,ωστέ γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα τον "έχεις" δίπλα σου για πάντα;Ή δεν έχεις στο μυαλό ακόμη τυπωμένη την εικόνα εκείνης της εξαιρετικής παραλίας σε αυτό το πανέμορφο νησί,που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;Είμαι βέβαιη πως γελάς τώρα σκεπτόμενος τέτοιες αγνές μνήμες.Αυτές θα μείνουν για πάντα,και αν δεν επιλέξεις να τις κάνεις εφήμερες,δεν θα γίνουν ποτέ.Θα μείνουν μέσα σου και θα σε συντροφεύουν.




Θυμάσαι λοιπόν που περπατούσαμε παρέα εκείνα τα μονοπάτια;




Δεν ξέρω.Θυμάσαι;Νομίζω πως έχεις ξεχάσει κάτι τρελά καλοκαίρια και τις ώρες που με κοίταζες και μου χαμογελούσες λές και εκείνη τη στιγμή σε έλουζε η ευτυχία.Και εγώ ανταπέδιδα το χαμόγελο σου,γιατί ήταν αληθινό.




Τώρα νομίζω πως μ'αγαπάς όσο και γω,μα δεν υπάρχει η επιθυμία να προχωρήσεις μπροστά,να βελτιώσεις τον εαυτό σου,εμένα,εσένα,εμάς.Σαν να ήταν αρκετό για σένα όλο αυτό.Σαν να χόρτασες.Μα δεν είναι αγάπη ένα παιχνίδι,που νικάς και σταματάς να παίζεις.Είναι ολόκληρος αγώνας....δεν έχει αρχή και τέλος.Απλώς...Τρέχεις.Συνέχεια.Και δεν κουράζεσαι ποτέ,γιατί η δύναμη που σου προσφέρει είναι ανεξάντλητη.Μα,εσύ σα να παραιτήθηκες.Δεν σε νοιάζει σου λέω.Και δεν σου λέω για να πληγωθείς.Δεν κουράστηκες,όμως έμεινες στάσιμος,φοβισμένος σε μια γωνία και είπες πως δεν προχωράω άλλο.Φτάνει η γνώση,φτάνει η δημιουργικότητα.




Μου λείπουν οι στιγμές που δημιουργούσες....για αυτές τις στιγμές ζούμε όλοι,δεν νομίζεις;




Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω,όχι για να αλλάξω κάτι,μα για να ξαναδώ..




Θυμάμαι όλες τις στιγμές,μα θέλω να δω και τις εικόνες.Οι μνήμες μου είναι καταγεγραμμένες στο μυαλό σαν μια ασπρόμαυρη ταινία με περικοπές και εγώ θέλω να δω χρώματα και πάλι,ξανά.Μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω και ας ήτανε για πέντε λεπτά.




Ναι..στην άμμο ξαπλωμένοι να βλέπαμε τα άστρα.....όπως παλιά..




Φαύλη Νύξ